Bakara 26-27

(26)Şüphesiz Allah, sivrisinek ve daha üstünü (küçüklükte daha küçüğünü) misal getirmekten çekinmez. İman edenler bunun Rablerinden bir gerçek olduğunu bilirler. Kâfirler ise "Allah bu misalle neyi katediyor" derler. Allah bu misalle bir çoğunu saptırır, bir ço­ğunu da hidayete kavuşturur. O misalle fasıklardan başkasını saptırmaz.

(27)O fasıklar ki, Allah'a verdikleri sözü onayladıktan sonra bozarlar, Allah'ın birleştirilmesini istediği şeyi keserler ve yeryüzün­de fesat çıkarırlar. Zarara uğrayanlar işte onlardır.

Allah (c.c.) Hac sûresinin yetmişüçüncü âyetinde müşriklerin tapın­dığı putların tamamı bir araya gelse bir sineği bile yaratamayacaklarını, Ankebut sûresinin kırkbirinci âyetinde Allah'dan başka dost edinip ona güvenenlerin durumu kendine yuva yapan örümceğe benzediğini, evlerin en zayıfının Örümceğin evi olduğunu haber verirken sineği, örümceği mi­sal getirmiş. Bu Bakara sûresinin ondokuz ve yirminci âyetlerindeki ben­zetmelerle münafıkların durumu anlatılmış.

Bunun üzerine kâfirler "Allah böyle sinekli kelimelerle niye misal getiriyor?" gibi alaylı sorular sorarlar. Bunlara cevap olarak Allah (c.c.) sivrisinek ve daha küçüğüyle misal getirmekten çekinmez. Onun için bü­yükle küçük arasında fark yok. Fark bize göredir.

Kafirler, Allah'ın yarattığı bazı şeyleri hakir görürler. Ama bu hakir gördükleri sinek onların tapındığı insanların put olarak dilen şeyler üzeri­ne konsa "kiş" diyemez. O puttan birşey alsa alma diyemez. Böylesine zayıf insanların görüşlerine uyduklarını anlatıverir onlara.

Bu âyette ise sivrisinek zikredilmiş. Sivrisinek aç kalınca yaşar. Kar­nını insan kanıyla doyurunca ölür. Zalim kâfirlerde sivrisineğe benzerler. İnsanların kanını, alınterini, gözyaşını sömürüp karınlarına doldurunca sonlarını kendileri hazırlamış olur.

Müminler herşeyi Allah yarattığına inandıkları için Allah yaptığın­dan sorumlu tutulamaz bilirler. Allah ne ile misal getirirse onun doğru ve gerçek olduğunu kabul ederler.

Kafirler ise buna itiraz ederler. Böylece müminle kâfir ayırt edilir. İtaattan isyana çıkanlar ortaya çıkarılır.

O itaattan çıkanlar Allah'a olan sözlerinden dönerler, Allah'ın emret­tiği ilişkileri koparırlar. Tabiata dost değil düşman olurlar. Onu kirletirler bozarlar. Allah'la olan bağı koparırlar, insanlarla olan bağı koparırlar. İn­sanları siyah, beyaz, kızılderili, güneyli, kuzeyli gibi sınıflara ayırırlar ve birbirlerine düşman ederler. Sebeb ile müsebbib arasını koparırlar. Tabia­tın kanunlarını ilahi aştır ırlar da o kanunu koyanı tanımazlar. "Doğa yarat­tı" derler de Allah yarattı diyemezler.

Allah (c.c.) bu tür kâfirler hakkında: Tevbe 28'nci âyette "Müşrikler ancak pislikdirler" buyurur. "Aman 'hocam bu müşrikler televizyonda gö­rüyoruz hava alanına iniyor. Elbisesi, çantası elleri yüzü pırıl pırıl" deme­yin.

Keşke elleri yüzleri kirli olsaydı. Pis koksaydı. O zaman yalnız yanındakine zarar verirlerdi. Müşrikliğin verdiği pislik ise müşriğin bastığı yerdeki yeşili kurutuyor. Anaları yavrusuz bırakıyor. Yavruları anasız bı­rakıyor. Filistin'de gencecik fidan gibi delikanlıların kolunu, kafasını kırı­yor. Afrika'nın yeşil ormanlarını çöl haline çeviriyor.

İslâm alemindeki başsız başsız ümmetleri birbirine düşman ediveren, ikisinin de ürettiği malları ellerinden alıp karşılığında öldürücü silah­lar veren bu müşriklerden daha pis kim olabilir?